Rootsville

Swing Wespelaar #35 Festival - Dag 3 Wespelaar (20-08-2023) reporter: Marcel & photo credits: Freddie info organisatie: Swing Wespelaar info bands: The Fabulous Thunderbirds (US) - Leon Beal & Luca Gordano Band (US/I) - Jose Ramirez Band (US) info bands: Shakura S'Aida (Can) - Alabama Mike (US) - Shakedown Tim (B) © Rootsville 2023

Nog nagenietend van Swing, dag 2, trok ik vol goede moed terug richting festivalterrein voor de derde en laatste dag van deze feesteditie. De vermoeidheid begon toch ietwat parten te spelen, tja een mens blijft nu éénmaal geen twintig niet waar… enfin niet geklaagd, op naar The Blues !! De zon scheen en het zou een mooie muziek dag worden.

Het mocht weer Belgisch zijn om de dag te starten en dat werd gedaan door gitaarslinger Shakedown Tim. Tim is vandaag vergezeld door Koen Van Peteghem aan de drums, manusje van alles Kurt Lens aan de contrabas en Ilias Scotch aan de piano. Ervaring ten over dus deze rakkers. Vroeg op de dag, maar we waren klaar voor een fikse portie swingende old school rhythm and blues, soms een beetje jazzy en op geregelde tijdstippen een fijne portie blues. Nog vroeg op de dag maar de muziek van Tim is ideaal om de kater van de vorige avond weg te spoelen, langzaam wakker te worden en onder een stralende zon het ideale aperitiefconcert.

Perfect gestart met ‘Driftin’ en een leuke slowblues We hebben hier te maken met vier klasbakken van eigen bodem, die een goed opgebouwde set brengen met veel variatie . Dat laatste is alvast geen loze uitspraak want Tim haalde zijn akoestische gitaar boven, installeerde hij zich op zijn visbak en trakteerde ons op enkele deltaklassierkers als ‘WalkingBlues’ of ‘Rollin & Tumblin’. Om de tijd van Fried Bourbon nog even op te halen kwam maatje Steven Troch nog even meeblazen op zijn Mississippi saxofoon voor onder andere ‘Ship Going Down’. Iedereen best tevreden met deze leuke opener, het was fris en aangenaam.

Na Tim en zijn makkers trokken we direct richting Verenigde Staten met mister Alabama Mike. Net enkele weken terug gezien in de gietende regen op de Roots Days in Fleurus. Alabama Mike ontleent zijn bijnaam aan de staat waarin hij in 1964 werd geboren en opgroeide. Beïnvloed en aangemoedigd door zijn vader, trad hij van jongs af aan toe tot de kerk in zijn geboorteplaats, waar hij zijn talenten als zanger ontwikkelde. In 1983 verhuisde hij naar Californië en in 1999 begon hij een carrière als professioneel muzikant om zich volledig aan de blues te wijden. Als medeoprichter van zijn eigen label (Jukehouse) produceerde hij snel achter elkaar twee albums waarmee hij een solide reputatie opbouwde.

Hij besloot dan voor zijn nieuwste album, “Stuff I’ve Been Through”, om de geest van de Chess producties van Muddy Waters, Jimmy Rogers of Sonny Boy Williamson te herontdekken. Zanger met een expressieve en veelzijdige stem, Alabama Mike is in staat om van de meest rootsy akoestische blues naar de meest stijlvolle Soul-Blues te gaan. Mike heeft rond zich een fijne band verzameld met Julien Dubois (bass), Anthony Stelmaszack (gitaar), Damien Cornelis (toetsen) en de onvermijdelijke Fabrice Bessouat (drums).

Ondertussen waren er al meer toeschouwers aanwezig die de brandende zon trotseerden toen Mike van start ging met ‘Somewhere Down the Line’, wat gevolgd werd door ‘SSI Blues’ en ‘Think’. Tussendoor liet hij horen dat hij niet enkel een fijne stem heeft maar ook een leuk stuk harmonica kan blazen – de beste harmonica speler zal hij niet worden, maar het kan erdoor - met ‘Can’t Stay Here Longer’ en de titeltrack van zijn nieuwste schijf ‘Stuff I’ve Been Through’. Alles klonk zeer “smooth” en de band ging zonder problemen mee in Mike’s verhaal. Dat verhaal ging verder met onder andere ‘Fat Shame’, ‘California Blues’, ‘Restraining Order’ om uiteindelijk te eindigen bij ‘Fight For Your Love’. Leuk, leuk, leuk…

Ondertussen toch wel wat dorst gekregen en zoals Frank Deboosere altijd placht te zeggen: “met warm weer niet vergeten voldoende te drinken”, voldeden we aan het gevraagde om tijdig terug aan het podium te staan voor de volgende band.

Na Mike mocht er nog eens een dame het podium op. Ik heb het hier over de Canadese Shakura S’Aida. Deze dame doet geregeld wel ons landje aan en is ook niet toe aan haar eerste deelname aan Swing, want “The Queen Of Rock ’n Soul” is back ladies en gentlemen. Met “Hold On To Love” bracht ze dit jaar haar eerste plaat uit in 10 jaar, maar wat voor eentje. Of ze nu blues, soul of rock zingt, Shakura weet je altijd in te pakken en mee te laten drijven op haar energie. Shakura werd gebroken in Brooklyn in de Verenigde Staten, groeide op in Zwitserland en vertoef thans in Canada, een wereldburger dus.

Haar band bestaat vandaag uit Roger Williams (bass), Brooke Blackburn (gitaar), Nicole ‘Nikki D’ Brown (lap steel) en Aubrey Dayle (drums). Stevig van start met ‘Changing Aroudn Here’, waar de show onmiddellijk werd gestolen door Nikki D. Niet alleen door haar zeer goede zang capaciteit, maar ook en vooral door haar gedrevenheid om de lapsteel te bespelen. Wat een energie straalt dat mens uit, niet normaal. Ze gaat volledig op in het muzikaal gebeuren.

En dan komt de diva zelf op en wordt een funky ‘Glad For Today’ geserveerd gevolgd door ‘Walk Through That Door’. Het is genieten geblazen van een totaal show. Een echte entertainer deze Shakura , die met ouder worden wat meer trekjes van Tina Turner begint te vertonen. Brooke laat geregeld zijn gitaar snerpen en de band staat als een huis. ‘Cried Like A Baby’ van Koko Taylor en ‘Ain’t Got Nothing’ stonden onder andere ook nog op het programma. Energiek optreden die mij alweer kon bekoren.

Met José Ramirez, haalde de organisatie toch één van mijn favoriete gitaristen in huis. Een topper die permanent overloopt van vriendelijkheid, kortom, ne fijne Pé. De uit Costa Rica afkomstige Jose Ramirez had in zijn thuisland al enige naam gemaakt toen hij besloot naar de VS te emigreren. Hij verkocht bijna alles wat hij had en verhuisde naar Florida.

Daar wist hij meteen indruk te maken en hij wordt gitarist in de band van Lauren Mitchell. Hij heeft de afgelopen jaren het podium gedeeld met grote namen als Buddy Guy, Kingfish, Anson Funderburgh, Mike Wheeler, James Armstrong en Janiva Magness om er maar een paar te noemen. In 2020 wordt hij met zijn eigen band tweede in de International Blues Challenge. Jose tekende een contract met het wereldberoemde blueslabel Delmark voor zijn nieuwste album “Major League Blues”. Voor dit optreden wordt hij bijgestaan door Denis Agenet aan de drums, de geweldige Jean Patrick Cosset op Hammond en Thibault Chopin aan de bas. Fijne kerel die José en dat bleek nogmaals in het gesprekje vooraf dat ik met de man kon voeren. Laat ons zeggen dat ik een zwakje heb zowel voor de persoon als voor zijn muziek en ik was dan ook zeer tevreden met zijn komst naar Wespelaar.

‘No Need To Hide’ mocht de debatten openen. Stevig uit de startblokken met meer dan pittig gitaarwerk en een schitterende Hammond. José neemt tijd om contact te zoeken met het publiek en dat wordt in dank afgenomen, “the people” zitten onmiddellijk mee in zijn “flow” . Het is heet, en op het podium zal het bloedheet zijn geweest, het zweet droop José van het gelaat maar dat weerhoudt hem er niet van om zich volledig te geven met ‘3 Years’, ‘Here In The Delta’, ‘Major League Blues’, deze laatste twee afkomstig uit zijn laatste cd, of ‘One Woman Man’. Alweer een topprestatie van deze topper met blues ingepakt in een nieuw en aangenaam kleedje. Very nice!

En het blijft namen regenen hier in Wespelaar. De volgende gasten zijn Leon Beal & Luca Giordano Band. Luca is alvast een vaste gast hier in Wespelaar, ik denk niet dat er een jaar voorbij gaat zonder dat hij eens op het podium heeft gestaan. Leon Beal werd geboren met gospelmuziek en groeide op in de tradities van blues- en soulmuziek die zoveel mensen over de hele wereld hebben gefascineerd. Hij is een referentie die klassieke Soul en Rhythm & Blues biedt met een authenticiteit en kracht die tegenwoordig zelden op het podium te zien is.

Leon Beal, geboren in Jasper, Florida, begon te zingen in kerkkoren voordat hij op jonge leeftijd naar Boston verhuisde, waar hij de leider was van de gospelgroep "The Apostles". Vandaag dus met Luca en zijn veelgevraagde begeleidingsband met Abramo Riti (keys), Walter Cerasani ( bass), Lorenzo Poliandri (drums), Luca Di Giammarco (Sax) en Alessandro Di Bonaventura (trompet). Ik verwachtte mij dus aan een fikse portie soulblues van de bovenste plank. Misschien iets minder bekend bij het grote publiek en ik vermoedde inderdaad dat velen de man niet eens kenden, maar na zijn wervelend optreden hier op Swing, zal zijn naam niet snel worden vergeten. Wauw, wat een prestatie.

De band gaat alleen van start met een prachtige versie van Marvin Gaye’s ‘What’s Going On’.dan komt leon het podium op en vanaf de eerste noot van ‘Don’t Cry No More’, wisten we waarom de organisatie deze man op de affiche had gezet. Prachtige soulvolle stem die je van in het begin al weet te beroeren. Pure soul en blazers die het geheel nog een niveau hoger tilden. Van een start gesproken. Vervolg met ‘Hole In The Wall’ op hetzelfde hoog niveau en een Walter Cerasani die zijn duivels mag ontbinden op zijn bas en een solo ten berde brengt om duimen en vingers af te likken.

Hoewel de vermoeidheid van de tour bij Leon duidelijk begint door te wegen, laat hij toch zien dat hij een stevige entertainer is. Ook niet bang om een aantal sociale statemenst te maken in zijn bindteksten alvorens te trakteren op ‘None Of Us Is Free’ en een aparte, soulvolle versie van ‘Little Red Rooster’. Besluit Leon Beal veroverde de harten in Wespelaar en wist de massa toeschouwers duidelijk tot op het einde in te palmen.

Waar halen ze het, waar halen ze het? Ik bedoel dus de organisatie van Swing natuurlijk. Met de volgende band haalden ze alvast een grote vis in huis. The Fabulous Thunderbirds !!!

Wie kent deze band niet. Ondertussen al tal van bezettingen meegemaakt. Grote namen gaan en anderen komen in de plaats, maar de muziek van de Fab T’s blijft toch wel tot de verbeelding spreken, niet? En als afsluiter van 35 jaar Swing Wespelaar kan dat toch wel tellen. Deze band rond harmonicaspeler Kim Wilson kende hun commerciële succes in de jaren 80 van de befaamde Austin bluesscene en kent ook vandaag nog een enorme aanhang. Deze topband is de laatste jaren niet meer in Europa geweest, maar voor deze feesteditie komen ze exclusief naar Wespelaar en daar kan de organisatie best trots op zijn. Momenteel bij de Birds, buiten Kim Wilson natuurlijk, Johnny Moeller (gitaar), Bob Welsh (piano en gitaar), Rudy Albin (drums) en Steve Kirsty (bas). Als verwacht was het er direct boenk op met een versie van ‘My Babe’ op speed. Onmiddellijk daarna ‘I Really Love You’ waarbij Kim toch laat horen dat hij goed in vorm is en alvast goed bij stem.

Deze band heeft energie ten over, en dat is nog zacht uitgedrukt. Johnny Moeller schudt schitterende dingen uit zijn gitaar en dat doet Bob Welsh ook op zijn Hammond, maar die omgordt al vlug zijn gitaar en laat zien en vooral horen dat zijn gitaarspel al zeker niet moet onderdoen voor dat van Johnny.

En dan volgen wat klassiekers zoals ‘Night & Day’ en het welgekende ‘Wrap It Up’. Ook niet vies van een instrumentaaltje deze jongens en doet Kim Wilson iets waar iedereen zat naar uit te kijken, met name iedereen van de sokken blazen met zijn mondharmonica. Hij geeft daar een solo van jewelste, niet normaal. De man heeft zo’n 3 longen vermoed ik , gewoon fenomenaal, ik zou zelfs de woorden (bijna) buitenaards in de mond durven te nemen. Zeker wanneer de band met uitzondering van drummer Rudy Albin het podium verlaat en ze in duo verder gaan. Niet normaal dit. Bij het einde daverde het plein bijna uit de voegen van het applaus. En we kregen natuurlijk een pak meer zoals ‘Knock Yourself Out’ of ‘Tough Enough’, enfin superlatieven schieten hier te kort. Dit was DE perfecte afsluiter die deze 35ste editie verdiende. Iedereen tevreden denk ik dan zo.

Bij deze was dan ook het doek gevallen over deze schitterende verjaardag editie en het was er eentje om in te kaderen. Men kan niet anders om de organisatie te bedanken om ons, alweer, een geweldig weekend te hebben bezorgd.

Perfecte organisatie, vriendelijke en behulpzame medewerkers en een affiche om U tegen te zeggen. SWING , jullie waren weer geweldig. Een diepe buiging en petje af !
Alvast tot volgend jaar !

Marcel

De randanimatie!

Devant Les Bois!...alors en dance...